دل نوشته ی یک جوان ایرانی درباره ی خلیج فارس

یک توضیح: دوستان می دانند که اینجا فقط نوشته ی شخصی خودم را می گذارم ؛ اما این دل نوشته را در کلوب خواندم  و به نظرم جالب آمد اینجا می گذارم، شما هم بخوانید.

--------------------------

چند روزیه تو اخبار مدام در مورد ادعای ارضی کشورهای حوزه خلیج فارس میخونم، این مطلب رو اینجا گذاشتم تا اعراب نه چندان عزیز دور و بر شاید بخونن و ... رو ببندن.

سابقه کل کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس به اندازه قدمت میدان توپخانه تهران نیست. چنارهای خیابان ولیعصر
 با آن قامت برافراشته ، بیش ازکل کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس سن و سال دارند.

از این جماعتی که هنوز هویتشان سه رقمی نشده داعیه ارضی و تاریخی شنیدن، آنهم با ملت وکشوری که چند هزار برابر آنان هویت و تاریخ و گذشته دارد، از جمله نوادری است که تنها در این منطقه می توان سراغ گرفت.

تمام کشورهای جنوبی خلیج فارس یا زمانی جزو خاک ایران بوده اند یا امپراطوری عثمانی.

پس ازفروپاشی عثمانی در جنگ جهانی اول همه آن مناطق بلا استثنا، بدون هیچ استقلالی، تحت الحمایه انگلیس بودند تا اینکه آرام آرام سر بر آوردند.

بزرگترینشان عربستان در سال 1307 خورشیدی یعنی چند سال بعد از به سلطنت رسیدن رضا شاه کبیر تشکیل شد یعنی تازه 82 ساله شده.

پس از او کویت درحول وحوش سال 1342 توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته شد، یعنی 47 سال دارد ومابقی یعنی امارات، بحرین و قطر از سال 48- 49 به بعد، زمانی که قرارشد انگلیس نیروهایش را ازمنطقه خارج کند، اعلام استقلال کردند.

به عبارتی دیگر مجموع سالهای حضور اسامی کل این کشورها به توان چند هم به تاریخ ایران نخواهد رسید.

با این اوصاف سوال این است چگونه کشوری مانند امارات که هنوز نیم قرن عمرندارد می تواند با کشوری که چند هزارسال تاریخ وتمدن دارد ادعای ارضی داشته باشد؟!

منطقا اگر قرار است ادعایی وجود داشته باشد باید ازسوی بزرگتر و قدیمی تر به کوچکتر و جدید تر صورت گیرد نه بر عکس.

اما گستاخی این شیوخ تازه به دوران رسیده بابت چیست و چرا این جماعت قلیل به خود اجازه می دهند که حقایق تاریخی ،مثل نام جاودان خلیج فارس را به بازی بگیرند؟

شواهد تاریخی نشان می دهد رهبران این کشورهای «لی لی پوتی» تحت تاثیر پان عربیسم جمال عبد الناصر بوده اند .

بین سالهای 1966 تا 1970 رادیو «صوت العرب» باتبلیغات سیاسی «احمد سعید» مفسر رادیو قاهره مردم خلیج فارس را از خطر ایران می ترساند و هم او بود که نام خلیج فارس را به نام مجعولی تبلیغ کرد.

استیلای هویتی ایران و فرهنگ غنی و قدمت بسیار و دانشمندان و شاعران و موسیقیدانان و شاهان و بزرگان و ... همواره باعث بروز عقده حقارت از فقر تاریخی درمیان این جماعت بوده است.

تغییر نام خلیج فارس ناشی از همین عقده حقارت است، عقده ای که اکنون به سان بحران "هویت جمعی" برای این کشورها در آمده است.

کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس هویت ندارند، هویت تاریخی ندارند، فاقد تاریخند. فاقد اعتبار و ...؛ آنها در جستجوی هویت اند ولی چون خودشان ندارند به هویت دیگران تعرض می کنند تا بلکه بتوانند آن را تصاحب کنند زیرا دزدی و راهزنی و غارتگری خصیصه بدوی و بیابانی آنهاست که همچنان در شکل نوینی در حال باز تولید خود است و البته تنها دارایی آنها به جز نفت همین هاست.

ولی آنها نمی دانند که نمی شود هویت را غارت کرد، نمی شود هویت را خرید. تصور کردند تاریخ هم چیزی است مثل ماشین و لباس و کفش که اگر از آن خوششان نیامد آن را عوض کنند یا تازه اش را بخرند! نه! نه! نه می شود تاریخ را خرید نه می شود آن را فروخت نه می شود آنرا جعل کرد و نه می شود آنرا دزدید.

هویت را نمی شود باپول نفت و با چاشنی شانتاژ سیاسی به دست آورد. هویت از هرچاه نفتی مهمتر و با ارزش تر است و این چیزی است که کشورهای متوهم جنوب خلیج فارس هرگز صاحب آن نخواهند شد.



-------------------------
نوشته :آیدین ایرانی//برای خواندن نوشته اش درکلوب  اینجا کلیک کنید


و اما گیله مرد:
خوشحالم در کشوری بااین پیشینه ی تاریخی زندگی می کنم که جوانانی دارد تا این اندازه به نام وتاریخ ملتش متعصب؛ اما چیزی که باعث تاسف است، این است که این تعصبات تنها در سطح مردم ما جاری است و تصمیم گیران و روسا گاهی حتی با مدعیان سر یک میز نشسته و فالوده می خورند.
در کشوری با این وسعت و پیشینه ی تاریخی، بزرگان ما!! تنها به بودن وماندن خود فکر می کنند و ساختن بعضی از ادوات وارادتی تا به دیگران بگویند ما تمام تکنولوژی امان بومی است(که اگر بود مایه ی مباهات بود)امیدوارم سیاستمداران ایرانی تا دیر نشده به خود آیند و این دمل چرکین را برای همیشه درمان کنند.(که می دانم این کاره نیستند)

پی نوشت: برای رعایت امانتداری در اصل نوشته دست نبرده ام و تنها یک پاراگراف کوتاه را به دلیلی حذف کرده ام/امیدوارم نویسنده ببخشد/