یادگار محبت های تو....

سالن پر بود از آدمهای ریز و درشت، از هنرمند تا آدمهایی که امده بودند آخرین شب نمایش را ببنید.هنرستان ما ان سالها مرکز اجرای آثار هنری نمایشی زیادی بود و چند گروه خوب نمایشی سکان دار هدایت ذائقه ی هنری علاقه مندان به تئاتر بودند. داشتم روی سن اخرین دیالوگ های اخرین پرده را اجرا می کردم ، همانطور که دستهایم بالا و مشتم گره کرده بود انگشت سبابه را از بین مشتم در آوردم و فریاد می زدم آآآآآآآی .......

ناگهان تو را دیدم که روی یکی از صندلی ها یله داده بودی و به دقت نگاه می کردی، می دانستم اهل به قول خودت این جنگولک بازیها(تئاتر دیدن) نیستی، برایم سئوال بود که انجا چه می کنی؛ اما وقتی بعد از پایان نمایش توی یکی از کوچه های اطراف هنرستان تنها گیرم آوردید و زیر دست و پای دوستانت به خاطر دیالوگ هایی که نوشته ی خودم هم نبود داشتم نوازش می شدم، فهمیدم حضورت برای دیدن بازی من نبوده و اصطلاحا راپورت داده بودند که:<< این بچه سوسولها دارند حرفهای گنده می زنند باید یه جوری صداشون رو خاموش کنیم>>

خوب، ما بچه سوسولهای آن زمان تمام کارمان این بود که کار هنری بکنیم، مثلا به نمایشگاه خوشنویسی برویم، دور هم شعر بخوانیم، تئاتری را روی صحنه ببریم و چه می دانم گاهی هم سینمایی و خلاصه از این دست کارها، می شنیدم که بزرگانتان می گفتند:<<اینها دارند از راه به در می شوند>>

آن روز و آن شب و اخرین شب نمایش هم گذشت، بعد از ان به خاطر ضربات نامهربانانه ی تو دوستانت، دیگر از ناحیه ی مهره های سه و چهار دچار آسیب جدی شدم که تاکنون نیز ادامه دارد و گاهی نیز دردهای داخلی نیز به ان اضافه می شود. می دانم که ان روزها به جنوب می رفتی و می امدی و البته همه فکر می کردند در خط مقدم هستی؛ اما دوستت می گفت گفته ای:<<بابا ما که اون جلو ملوها نمی ریم، می ریم تا اهواز و دو سه روزی می مونیم و بر می گردیم می گیم رفته بودیم عملیات>>

خلاصه دنیا همین طور گشت و گشت حالا ما با درد خودمان داریم می سوزیم و می سازیم، از دار وندار و دنیا یک قلم داریم که گاهی آن هم می لرزد و می ترسد و دوستانی به غایت دوست داشتنی و البته بیشتر از جنس خودمان؛ اما تو ، دیشب ها!! دیدمت ! توی تلویزیون بودی، داشتند با تو مصاحبه می کردند، نظریه می دادی، حرف می زدی و لابد باز می رفتی و به همان دوستان گرمابه و گلستانت می گفتی:<<اینام چه دل خوشی دارن ها!!فک کردن ما چیزی حالیمونه که زرت و زرت میان با ما مصاحبه می کنن>>

تو مقصر نیستی، آنهایی که فکر می کنند امثال تو چیزی می فهمند مقصر هستند، حالا چند روزی هست که جای پای تو ودوستانت خانه نشینم کرده، در این چند روز خیلی به خودم، به تو، به دوستانت، به دوستانم و به جای پاهای نوازشگری که تن من و دوستانم را نوازش کرد، فکر کرده ام.

حالا سالهاست از کنار هر سالن تئاتر هم که رد می شوم پهلوهایم درد می گیرند، دیگر وقتی بیلبوردهای نمایش را که می بینم انگارصورتت را روی آن نقاشی کرده اند، دیگر حتی اسم نمایش ها هم انگار همه نام تورا فریاد می زنند، یادت هست ........

مسخره تر از همه ی این حرفها این است که روزی بشنوم تو را به عنوان مسئول اداره ی هنرهای نمایشی برگزیده اند و انگاه باید بنشینم به حال .............

بگذریم!!