سه گانه

یکم

داشتیم زیر بار حملات وحشیانه ی صدام خرد و خاکشیر می شدیم، همه ی کشورا از عرب و غیر عرب(به جز سوریه که اینجا حالی می کرد و حولی می گرفت)با اون لعنتی بودن، با چشم خودم دیدم همکلاسیام می رفتن و با تابوت بر می گشتن، داشتم می ترکیدم! نوبت ما شد، رفتیم و به لطف خدا با جسمی سالم؛ اما رو حی پریشون برگشتیم، جنگ که تموم شد خیلی ها (عرب و غیر عرب) خودشونو چسبوندن به ما، وای خدا داشتم دق مرگ می شدم، از تلویزیون که دیدم صدام رفت بالای دار، یه نفس راحت کشیدم و به یاد رفقای از دست رفته م اشک تو چشمام جمع شد.....

دوم

بازی ها حساس شده بود، ایران برای اینکه بره جام جهانی باید بحرین رو تو خاک خودش می برد، تیم رفت اونجا، می گن بازیکنای مارو چیز خور کردن، می گن به روش های ناجوانمردانه متوسل شدن، می گن خیلی کارا کردن، ناراحت ایناش نبودم، دستشون درد نکنه، هر چند با شیوه ی ناجوانمردانه؛ اما بازی رو بردند، ناراحتی من وقتی بود که دیدم بحرینی های نفهم با پرچم یه کشور دیگه وسط زمین رقصیدن، آتیش گرفتم، صبر کردم، حالا همون کشور که یه روزی پرچمش شده بود" دستمال رقص" اون آدمای بی شعور، داره می کشدشون، داره با انواع ابزار و ادوات و سلاحها بهشون حمله می کنه، از ادمکشی بیزارم؛ اما این بار خوشحالم، اصلا هم ناراحت نیستم که اینا دارن می میرن....

سوم

قرار بود یه جایی برای یه بابایی یه کاری رو بکنم، دارم همون کار ی رو که تعهد کردم در نهایت صداقت انجام می دم، بابام یادم داده به تعهدم پایبند باشم، برای اینکه کم نذاشته باشم از توانم بیشتر کار می کنم، حالااون کاری رو که قرار بود من انجام بدم این بابا داره رو نوشته های من انجام می ده، موندم اگه می خواست خودش بکنه دیگه منو می خواد چیکار؟  اگه درست انجام بده نمی سوزم، نوشته های منو ور می داره ببخشید/تر/ می زنه توش، خسته م کرده، دارم از صُب هی حرص می خورم، خدا یه صبری به من بده.....

.

گیله مرد