تفالی به خواجۀ شیراز

گیله مرد گاهی بر حسب نیازهای روز با حضرت حافظ مشورتی می کند، این آخرین تفالی است که به دیوان خواجه زدم و آمد . هرچند تمام غزل های حافظ زیباست؛ اما این غزل را پیش از این نیز دوست می داشتم ، اینجا می نویسم شما هم استفاده کنید.
حسب حـــــــــــــــــالی ننوشتی و شد ایامی چند

محـــــــــــرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصـــــــــــــــــــد عالی نتوانیم رســـید

هم مگر پیش نهد لطف شـــــــــــــــما گامی چند

چون می ازگل به سبـــــــورفت وگل افکند نقاب

فرصت عیـــــــــــش نگه دار و بزن جامی چند

قند آمیـــــــــــــــــــخته با گل نه علاج دل ماست

بوسه ای چند بر آمیزبه دشـــــــــــــــــنامی چند

زاهد از کــــــــــــــــــوچه رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نــــــــــــــــــــــکند صحبت بدنامی چند

عیب می جـــــــــــــــــمله بگفتی هنرش نیز بگو

نفی حــــــــــــــکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گـــــــــــــــــــــــــــدایان خرابات خدا یار شما

چشــــــــــــــــــــــــــم انعام مدارید ز انعامی چند

پیرمیخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش

که مگو حال دل ســــــــــــــــوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهـــــــــر فروغ تو بسوخت

کامـــــــــــــــکارا نظری کن سوی نا کامی چند