دختركي بر دوچرخه زير باران

جلوي دبستان دخترانه پر بود از شاگرد مدرسه اي هاي قد و نيم قد. باران ريز مي باريد و سرماي استخوان سوز دي ماه گيلان بر جسم نحيف دختركان مي زد. ازكنارشان رد شدم. روحم همانجا كنارشان ماند. با خودم فكر مي كردم چقدر زمانه ي نسل من و قبل از من با اين دوران تفاوت دارد.پيشترها دانش اموزان مسافت هاي بيش از اين را نيز پياده مي رفتند و مي آمدند. حالا با ديدن انواع و اقسام بيماريهاي جسمي شناخته شده و نشده به ياد  مي آورم نسل گذشته ي اين سرزمين را كه با چه امكانات كمتري مي رفتند و مي آمدند و از سرويس خبري نبود.

دلم مي خواست چند تايي را سوار كنم به خانه هايشان برسانم؛ اما با يادآوري ترس مردم از ماشين هاي غريبه از فكرم منصرف شدم.جلوتر كه آمدم از دور دوچرخه سوار كوچكي را ديدم كه كوله پشتي مدرسه را بردوش انداخته و تند تند زير باران ركاب مي زد.با خودم گفتم: كاش پدرو مادرهاي اين بچه هاي روستايي در اين جاده هاي خلوت به جاي تهيه ي سرويس برايشان دوچرخه مي خريدند تاهم ورزش كنند و هم مانند امروز منتظر سرويس زير باران نمانند...

نگاهي به دخترك كردم ، با چشمانم با او سلام و عليك كردم، مي خنديد و شاد بود از اين اكسيژ‍ن فراواني كه در زير باران به ريه مي كشيد....