ماجراهای خان بابا

بیچاره اویارقلی

اویارقلی بیچاره از وقتی که چار کلاس سوادش شد پنج کلاس، دیگه" کللندش" یادش رفت که بچه ی مرادآباد بوده و تو ده بزرگ شده، حالا روزا تو میدون" مراد آباد "واسه خودش می شینه "سه قاپ "بازی می کنه و شبا با بروبچه های ده میرن یه جا جم می شن و کارای بد می کنن.

تازه گیا که دیگه اصلن یادش رفته شغلش" اویاری "بوده و هی همش تا لنگ ظهر می خوابه، هر چی ننه ش داد می زنه:
 اویار قلی؛ اویار قلی پاشو بچه، ننه جون پاشو، آخه تو چرا اینجوری شدی؟ تو که بچه ی خوبی بودی، تو که مرد خونه م بودی، آخه تو که از این عادتا نداشتی و تا لنگ ظهر خر وپف نمی کردی، به خرجش نمی ره که نمی ره!
حالا دیگه اویارقلی مث اون قدیما واسه دهاتیا عریضه نمی نویسه، راستش دیگه حوصله ی غر و لند کردن رو هم نداره می دونید چرا؟
 آخه وقتی که همه ی عالم و آدم می دونن این "باباخان و گل ممد" و دارو دسته شون  شورش رو در آوردن و کسی به روی خودش نمی آره، دیگه چه فایده داره که بنویسه دوباره پای این "ده بالایی ها "به ده باز شده و دارن ماست و پنیر مجانی می برن به زن وبچه های شکم دریده شون می دن، اون وقت خیلی از مردم ده از گرسنگی شکمشون چسبیده به دنده هاشون و دیگه نمی دونن چه جوری از خجالت سر و همسر دربیان! خوب فایده نداره دیگه، چن روز پیشا همین گل ممد کلی غرو لند کرد و گفت:
ما از این ده بالایی ها توقع نداشتیم ماست و پنیر ما رو ببرن و کوفت کنن اونوقت جفتکشون رو برن واسه ی" کافرستونیا "بزنن، حالا چی شده که هنوز چن روزنشده دوباره می رن اونجا تو ده بالا می شینن و می خورن و می گن و می خندن و آخر وقت هم چن تا سیاهه امضا می کنن و خوش وخرم بر می گردن؟
خوب وقتی اویارقلی این چیزا رو می بینه دیگه حوصله ای براش نمی مونه که بخواد لی لی به لالای مراد آبادیا بذاره، خوب برن خودشون مستقیم پیش گل ممد و باباخان حرفشون روبزنن، به اویارقلی چه؟
 الان چن ساله که این ده بالایی ها میان ماست و کشک وپنیر و هر چی محصولات خوب مراد آباد رو می برن می ریزن تو خندق بلاشون، اون وقت وقتی پای عمل می رسه این آسیاب بادی رو راه نمی ندازن تا این مرادآبادیای مفلوک دست از آسیاب سنگی بردارن، هر چند دیگه گندمی نمونده که زنای ده که یکی شون ننه اویارقلی باشه بخوان آرد کنن ، ولی خوب خود آسیاب بادی که چیز خوبیه!؟
 راستش این اویارقلی با همه ی این چیزایی که دید، دلش نمی یاد مرادآباد رو فراموش کنه، چن روز پیشا رفته بود شهر، توی یه مطبعه داشتن روزنومه طبع می کردن، خیلی خوشش اومد گفت کاش مام یه مطبعه تو ده داشتیم، بعد یه هویی یادش اومد که ای بابا ما تو ده نون نداریم بخوریم، روزنومه و مطبعه و این چیزا به چه دردمون می خوره، یه قلی چاپار داریم که سالی یکی دوبار می آد و نومه های پاسگاه و اون چن تا آدمای از ده رفته رو می رسونه و یه چن تا مرغ و جوجه دست لاف می گیره و می ره. 
 اویارقلی از اینکه چن وقت کم کاری کرد و از اوضاع ده حرفی و حدیثی چیزی ننوشت از خودش شرمنده شده، می خواست خودش این نومه رو واسه شما بنویسه، روش نشد، انشا کرد ومن که یکی از محرم ترین رفقاش بودم براتون نوشتم، اگه بفهمه از دستش دلخور نیستین دوباره اون قلم تراشش رو برمی داره و قلمش رو می تراشه و شروع می کنه به نوشتن همون نومه هایی که به خان بابا می نوشت.
دعا کنین حالش خوب بشه و بتونه دوباره حرفای دلش رو براتون بنویسه، حرفای زیادی داره ، منتظره یه کم حوصله ش بیاد سرجا و دوباره شروع کنه، تا بعد بدرود....

ارادتمند/رفیق شفیق اویارقلی بی حوصله