۱۳۸۹ آبان ۱۲, چهارشنبه

برای سینا مدبر نیا

سینا جان؛


چند ساعت قبله پرواز مه ره بینویشته بی:
شبنده روز راشی ور
رافا !
نیشتاوم دِ گیله وا جه خوررم گب .
هسا کلاچ
تترج
زرخˇ خنده یا ایشکنه .
تش دَره
می دیلا پور .

هسه منَم ته ره نیویسم:

سبز؛
       گیلانه جنگلانه مانستان
آبی؛
       کاسپین دریایه مانستان
پرخروش،
             سپیدروده مانستان
با صفا،
         سبزه زارانه مانستان
تو؛
   ازنسل آخرین خلابران سرزمینه گیلان بی
ته ره
مه ره
زود بو
       ئه جور جودایی
                       بینیش راشی ور
ریفیقانه رافایی!
                  بینیش،
تا گیله وا ئی تا روز ته ره موژده فاده خوروم گب
بوگفته بی،
           تی دیل پوره
                           تش دَره،
جانه برار؛
         او دیل که اَ روزان تش ناره دیل نیه....
ایلاهی،
      دودمانه اون سیاکلاچ
                           که ته ره از آمان فِگیفت
در به در ببه
          جانه برار،
                  زود بو ان جودایی.....

تهران/یازدهم آبان هشتاد ونه/آرش گیلانی پور
برای دیدن سایت سینا اینجا کلیک کنید

۴ نظر:

بیتا گفت...

سلام...
گرچه کم شناختمش اما خیلی دلتنگ این رفتن هستم ...
الان "سینا و شمیم " آرام آرمیده اند و تنها بغضی از رفتنشان بر من و دل نشسته است...حتی برای آخرین دیدارش فاصله نگذاشت باشم ...

گیله مرد گفت...

سلام به خانم بیتا
.
شنبه ی همین هفته/چهار روز پیش /آنچنان عاشقانه برای وداع گونه های همدیگر را بوسیدیم که نبودنش را تا همیشه هیچگاه باور نخواهم کرد/من نیز به دلیل درد جسمی و روحی و کمی مشغله در وداع آخرین آنجا نیستم/خداوند خوبی ها روحشان را قرین رحمت گرداند///آرش

بیداد(گیله زن) گفت...

درود
با خواندن پیامتان نا خودآگاه اشک بر گونه هایم نشست
ایوای از این روزگار بدسرشت...
تمام دنیا یک زندان بزرگه برادرم، آزادیشون مبارک

باران ازلاهیجان گفت...

زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه باید رویید در پس این باران
گاه باید خندید بر غمی بی پایان ...!

تسلیت می گم