خدا بیش بزرگ است /بحر طویل

بر جمله عزیزان دلم از ره لطف و کرم و عشق کنم عرض ارادت، که الهی بشوید روز و شب از لطف خدا شاد و غزلخوان و به دل هیچ نباشد به شما غصه ای و جیب پر از پول و لبت پر زهمه خنده ی بسیار....

الغرض بود مرا نیز ملالی، ننوشتم ز بدی ها و غم و درد خودم، تا که تو دلخور نشوی و به دلت درد و الم ره ندهی، حال که از درد دلم اندکی هم کاسته شد، باز برایت بنویسم که همه کار در این ملک به سامان شده و هر چه که بد بود، شده نیک و دگر هیچ گدایی به در و کوچه و بازارنبوده است، کسی چشم به آن مبلغ یارانه ندارد و کسی نیز به بقالی و نانوایی بدهکار نبوده است و کسی هم غم مترو ، اتوبوس، تاکسی ندارد، که بها گشته گران، لیک ملالی نبُوَد، باز بپردازیم از آن مبلغ یارانه ی بسیار و دمی دم نزنیم.

تا که چنین باز نوشتم، خبر آمد که قرار است شود مبلغ یارانه ی مان قطع، دهند باز به ما کارت، که زین پس همه ی قبض و قبوضی که بیاید بدهیم، غم نخوریم چون همه ی مشکل ما چاره شد و نیست کسی گشنه و در سفره ی هر زنده ای از نان و پنیر یافت شود، نیست غمی!! حال به احوال سیاست بکنیم نیم نگه! مجلس ما در پی افشای کسان است و بچسبد یقه ی دزد و دغل، گاه تذکر بدهد، یا که به محمود زند توپ و تشر، آه که این رسم بدی گشته که بیکار شوند، گیر دهند و بگذارند کنار، هم دو سه تا کهنه وزیر، عمر گرانمایه ی محمود گذشت بر سر این نصب وزیران قشنگ، باش، بمان کاین همه از عایدی و مهر فراوان قدر قدرتِ پر شوکتِ محمود بود، جان برادر زسیاست به سوی راه دگر بگذر و چشم بر همه ی دوز و کلک نیز ببند ...

چون زسیاست به فراغت بگذشتیم، بدیدیم، که دیگر نه کسی غصه ای و حرفی و هم هیچ ملالی به دلش نیست، دگر هرچه به دنیا چوببینیم، بکوبند و برقصند و همه شادی بسیار کنند، هم که ز محمود بسی یاد کنند، غصه ی خوشبختی ما را بخورند، چون ز ره دور بر احوال من و تو نظری نیک کنند، ظاهر این قصه ببینند و نبینند مرا حال چونان است و تو را درد کدام است و چرا غر بزنیم ....

ساکت و آرام شویم، چون ببعی رام شویم، هرچه بگویند و ببینیم ، ندیده، نشنیده همگی یاد بریم و ز سر صبر نشینیم، همه درد و الم یاد بریم ، چون که خدا بیش بزرگ است، به زودی بدهد کیفر این قوم ستمکار و پلید!!

باز سپارم به خدایت، که دمادم لب جویی بنشینی و به لب خنده کنی، شاد شوی....