نوستالژی غم انگیز

نمردم، هنوز زنده ام، هنوز عزت دارم، هنوز دارم با باورهایم زندگی می کنم، هنوز دارم چوب نفهمی عده ای دیگر را می خورم، هنوز وقتی از جلوی محل کار سابقم رد می شوم کوچک و بزرگ و همه ی آنها که می شناسندم دستی به محبت تکان می دهند، هنوز وقتی مدیری، معاونی، کارمندی ، خبرنگاری، دبیر سرویسی و یا هر آدم آزاده ای که پیش از این درآنجا بود و مختصر شناختی از من داشت، با دیدنم آهی می کشد و گاهی با واژه هایی ابراز محبت می کند.این یعنی اینکه راهم را درست رفته ام و دیگران نیز این را می دانند، خسته ام اگر چه خوشحالم، خوشحالم اگر چه امروز1-4-1390 دقیقا دو سال از اخراجم می گذرد و هنوز که هنوز است  دارم تاوان همان اخراج را می دهم؛ اما خوشحالم.

نمی دانم چه سری بود که بدون یادآوری سالگرد اخراجم از آنجا امروز بنا به درخواست مسئولی پایم به آنجا باز شد، خدا را شاهد می گیرم اصلا دیگر به یادش نبودم، فکرش را هم نکرده بودم؛ اما رفتم و در میانه ی جلسه فهمیدم امروز سالگرد اخراجم بوده، آخ لعنت برمن که در روزمرگی و مشغله های جورواجورغرق شده ام و تاریخ را هم از یاد برده ام، آری امروز دوباره مانند کسی که ابتدا به حوضچه ی آب گرم و آنگاه به حوضچه ی آب سرد می پرد، ابتدا مدیر کلی خوشحالم کرد و بعد که به دیدن مدیر دیگری رفتم انگار با تن گرم کسی مرا به درون آب سرد هل داده باشد دچار شوک شدم، یخ زدم، در یک کلام نابود شدم.

                   ای لعنت به من، نه؛  لعنت به توای - - - نا!!!!
پی نوشت:من کارم نوشتن است، اگر ننویسم می میرم، ببخشید حالم اصلا خوب نیست. اگر اینجا نمی نوشتم می مردم، شرمنده ی همه ی دوستان هستم. خدا را گواه می گیرم برای نوشتن هیچکدام از کلمات بالا لحظه ای درنگ نکردم. الان از جلسه ی آن خراب شده برگشتم، خیلی از من بزرگ تر ها را از آنجا بیرون کرده اند نمی دانم آنها با این درد چه می کنند. هر چند کسی نبودم و نیستم ولی این بیکاری دارد زندگی ، اعصابم و عمرم را از هم می پاشد.