یک نکته

دوستی این مطلب کوتاه را برایم فرستاده است، با کمی ویرایش از محاوره به زبان مبنا برایتان نوشتم، برداشت با شما!

آدم باید وفا را از ماهی یاد بگیرد که وقتی از آب جدا می شود می میرد ؛ ولی حیف بیشترآدمها مثل زنبور هستند، وقتی از گلی سیر شدند سراغ گل دیگر می روند.

پی نوشت: سالها پیش کسی نوشته بود:

من گل صحرایی خود رسته ام/عطر مرا رهگذری نوش کرد/خوب چو از بوی تنم سیر شد/رفت مرا نیز فراموش کرد///

نشان به آن نشان که سالهاست او با پای خودش رفت . من فراموشش نکردم ؛ اما او مطمئنا فراموشم کرده است.

به قول مرحوم فریدون مشیری:

سیه چشمی به کار عشق استاد/به من درس محبت یاد می داد/مرا از یاد برد آخر ولی من/به جز او عالمی را بردم از یاد