بیین بَشیم بَرَم داره گلاونیم
خودا می ننه بوزرگه بیامورزی، خودا بیامورز خیلی وقتون نیشت اَمِه ور اَمِه به حرف از قدیم گوت. مَه یاد دَره یه شوُ اینه بوتَم ننه ایسکالی اَمِه به از قدیمون گب بزن، یه ذره خُو مغزه فیشار بارده بُوته:
دونین زاکون؛ او قدیم ندیمون اَمه رسم و رسومات خوبی داشتیم، مثلن وقتی دو ته جوون همدیگره اَمره عروسی گودن، شوُ عروسی یه ته دیرخت یادگاری ویسین کاشتن، اونه گوتن بَرَم دار.
بوتم خو ننه؛ بَرَم دار چی بُو؟ ته یاد دره؟ بوته اَهن برا، او لیمو داره بیدِین می شُوخاخُور خونِه حیاط مئن دره؟ او مُو و تی پیله آقه بَرَم دار بُو.
دوباره اینه بُوتم ننه چُوطو بَرَم دار کاشتین ؟
خودا بیامرزهنده خُو مُخه فیشار بارده بُوته:
زاک تنام ئی نیصفه شوئه اَمه ره گیر باردی یا! اوصول الدین پُورسَنی؟بَرَم دار بَرَم دار بُو دِ زاک!
هَنده خواهش ایلتماس بُودم بُوتم ننه بگو دِ!
پیرزناکه بیچاره که از دست خو خُل و چِل نوه ئان راه خلاصی نداشت بُوته:
خَیله خوب، بَشین مِه به یه ته تازه چایی بارین تا شیمه ویسین تعریف بُونم!
ننه چای بوخورده پَس، اینه سَرَ گب بازا بُوی، بُوته:
ولله مه زیاد یاد دننِه ، تی پیله آقه خودا بیامرز او زمون یه ته رشید مرداک آدم بُو، ولی مو زیاد سین وسال نداشتم، شوُ عروسی، بوته مش صوغرا ویریس بَشیم بَرَم داره گلاو نیم بیم!
عروس داماد؛ قَبله خُوتن شون حیاط مئن یه ته چالکه کندن، بازین دونفری یه ته داره نهاله که خیلی یَم کوشتای بُو ویتن او چالکِه مئن کاشتن، او لیمو داره که شَمه الون شنین اونه فَچکنین، مونو شیمه پیله آقه اَمِه شُو عروسی بکاشتیم، ایسه بَشین بَنین بُوخسین فردایی صُوب خیلی مهمون دانیم، ویرسین!
الون خیلی ساله که ننه بمورده، او لیمو دار اللانی هُو حیاط مئن دره، ولی دِ از می ننه شُو خاخور که اینه ایسم “بلور” بو و می پئر عمه بو و امه اینه گوتیم “عمه بلور” خبری نیه.
ایمشو مَه یاد بومای خودایی او زمونون چی رسومی داشتیم اَمه گیله مَردون و زَنون، چَن وَخت پیشونه یه جا بنویشته بوم خوانم بُوشوم جنگلون گیلون یه خورده اوکسیژن بی رَم، یه ته از ریفقون می ویسین بنویشته:
آخه برا دِ از گیلون جنگلون هیچچی نومونسه که تو بییه ایستفاده بونی.
البته ئی اَمه ریفیق حق دانه ایتو بُوگِه ، ولی خودایی فکر کُونم نیا کُونم هَنده با همه ی پُوشت گوش اگنِن” مسئولین گیلان” امه گیلون هوطو سبزه، خُو تا می ننه و تی ننه و می پیله آقه و تی پیله آقه ایطو زحمت نکشه بُون که الون هی چار ته دارو دیرختَه م دِ ننا بو سی شاهی صنار اوکسیژن می و تی ویسین تولید بونی که! نا بُو؟
بازین دوباره بَنیشتَم فیکر بودم و ئی بَرَم دار گلاودَنه از دیدگاه فلسفی نیا بودم، بیدِم خُو ئی هَچی هیطُو کشکی پشکی نَبو، چره شوُ عروسی باید بَرَم دار گلاونن؟ بفامسَم ئی کار با عروس داماد جشن و سرور بی ربط نَبو، بیدِم خُو او دار یعنی یه ته نهال، ئی پیوندم یعنی یه نهال نورس و ایشون به هم ربط دانه، خُو وقتی یه ته نهال کارنی، بازین اونه موراقبت کُونی، بوزورگا بَنه و تَه میوه دِنه، دقیقا عینه یه ته زیندگی که اونه از شوُ عروسی باید موراقبت گودن تا میوه ی زیندگی که او زمونون هَف هَش دَه ته زاک و زوک بو اینه شی برسی.
خودایی ئی روزیگار مئن که نشانه هَف هَش دَه ته زاک و زوک بُوزورگاودن، ولی شانه هَف هَش دَه ته دیرَخت کاشتن تا هی زاک وزوک ایمروزی هُو دیرَختونه میوا بوخورن، نشانه؟
پس بیین با هم بَشیم بَرَم داره گلاونیم، هَنین؟
خودا می ننه بوزرگه بیامورزی، خودا بیامورز خیلی وقتون نیشت اَمِه ور اَمِه به حرف از قدیم گوت. مَه یاد دَره یه شوُ اینه بوتَم ننه ایسکالی اَمِه به از قدیمون گب بزن، یه ذره خُو مغزه فیشار بارده بُوته:
دونین زاکون؛ او قدیم ندیمون اَمه رسم و رسومات خوبی داشتیم، مثلن وقتی دو ته جوون همدیگره اَمره عروسی گودن، شوُ عروسی یه ته دیرخت یادگاری ویسین کاشتن، اونه گوتن بَرَم دار.
بوتم خو ننه؛ بَرَم دار چی بُو؟ ته یاد دره؟ بوته اَهن برا، او لیمو داره بیدِین می شُوخاخُور خونِه حیاط مئن دره؟ او مُو و تی پیله آقه بَرَم دار بُو.
دوباره اینه بُوتم ننه چُوطو بَرَم دار کاشتین ؟
خودا بیامرزهنده خُو مُخه فیشار بارده بُوته:
زاک تنام ئی نیصفه شوئه اَمه ره گیر باردی یا! اوصول الدین پُورسَنی؟بَرَم دار بَرَم دار بُو دِ زاک!
هَنده خواهش ایلتماس بُودم بُوتم ننه بگو دِ!
پیرزناکه بیچاره که از دست خو خُل و چِل نوه ئان راه خلاصی نداشت بُوته:
خَیله خوب، بَشین مِه به یه ته تازه چایی بارین تا شیمه ویسین تعریف بُونم!
ننه چای بوخورده پَس، اینه سَرَ گب بازا بُوی، بُوته:
ولله مه زیاد یاد دننِه ، تی پیله آقه خودا بیامرز او زمون یه ته رشید مرداک آدم بُو، ولی مو زیاد سین وسال نداشتم، شوُ عروسی، بوته مش صوغرا ویریس بَشیم بَرَم داره گلاو نیم بیم!
عروس داماد؛ قَبله خُوتن شون حیاط مئن یه ته چالکه کندن، بازین دونفری یه ته داره نهاله که خیلی یَم کوشتای بُو ویتن او چالکِه مئن کاشتن، او لیمو داره که شَمه الون شنین اونه فَچکنین، مونو شیمه پیله آقه اَمِه شُو عروسی بکاشتیم، ایسه بَشین بَنین بُوخسین فردایی صُوب خیلی مهمون دانیم، ویرسین!
الون خیلی ساله که ننه بمورده، او لیمو دار اللانی هُو حیاط مئن دره، ولی دِ از می ننه شُو خاخور که اینه ایسم “بلور” بو و می پئر عمه بو و امه اینه گوتیم “عمه بلور” خبری نیه.
ایمشو مَه یاد بومای خودایی او زمونون چی رسومی داشتیم اَمه گیله مَردون و زَنون، چَن وَخت پیشونه یه جا بنویشته بوم خوانم بُوشوم جنگلون گیلون یه خورده اوکسیژن بی رَم، یه ته از ریفقون می ویسین بنویشته:
آخه برا دِ از گیلون جنگلون هیچچی نومونسه که تو بییه ایستفاده بونی.
البته ئی اَمه ریفیق حق دانه ایتو بُوگِه ، ولی خودایی فکر کُونم نیا کُونم هَنده با همه ی پُوشت گوش اگنِن” مسئولین گیلان” امه گیلون هوطو سبزه، خُو تا می ننه و تی ننه و می پیله آقه و تی پیله آقه ایطو زحمت نکشه بُون که الون هی چار ته دارو دیرختَه م دِ ننا بو سی شاهی صنار اوکسیژن می و تی ویسین تولید بونی که! نا بُو؟
بازین دوباره بَنیشتَم فیکر بودم و ئی بَرَم دار گلاودَنه از دیدگاه فلسفی نیا بودم، بیدِم خُو ئی هَچی هیطُو کشکی پشکی نَبو، چره شوُ عروسی باید بَرَم دار گلاونن؟ بفامسَم ئی کار با عروس داماد جشن و سرور بی ربط نَبو، بیدِم خُو او دار یعنی یه ته نهال، ئی پیوندم یعنی یه نهال نورس و ایشون به هم ربط دانه، خُو وقتی یه ته نهال کارنی، بازین اونه موراقبت کُونی، بوزورگا بَنه و تَه میوه دِنه، دقیقا عینه یه ته زیندگی که اونه از شوُ عروسی باید موراقبت گودن تا میوه ی زیندگی که او زمونون هَف هَش دَه ته زاک و زوک بو اینه شی برسی.
خودایی ئی روزیگار مئن که نشانه هَف هَش دَه ته زاک و زوک بُوزورگاودن، ولی شانه هَف هَش دَه ته دیرَخت کاشتن تا هی زاک وزوک ایمروزی هُو دیرَختونه میوا بوخورن، نشانه؟
پس بیین با هم بَشیم بَرَم داره گلاونیم، هَنین؟
خدا مادربزرگ منو بیامرزه، خدا بیامرز خیلی وقتها می نشست پیش ما و برامون از قدیمها می گفت. یادم می یاد یه شب بهش گفتم: مادر بزرگ یه خورده برامون از قدیمها حرف بزن.
قدری به مغزش فشار اورد و گفت:
می دونین بچه ها، اون قدیم ندیمها ما رسم ورسوم خوبی داشتیم، مثلا وقتی دو تا جوون با همدیگر ازدواج می کردن، شب عروسی یه درخت برای یادگاری می کاشتن، بهش می گفتن:”برم دار”(۱)
گفتم خوب مادربزرگ؛”برم دار”چی بود؟یادت هست؟گفت آره برادر، اون درخت لیمو رو دیدین که تو خونه ی خواهر شوهرم هست؟ اون ” برم دار” من و پدر بزرگت بود.
دوباره بهش گفتم : مادر بزرگ چطوری” برم دار” می کاشتین؟
خدا بیامرز باز هم به مخش فشار آورد و گفت:
بچه جون تو هم نصفه شبی ما رو گیر آوردی ها !اصول دین می پرسی؟” برم دار برم داره “دیگه بچه!
باز هم خواهش التماس کردم گفتم: مادر بزرگ بگو دیگه!
پیرزن بیچاره که ازدست نوه های خل و چلش راه خلاصی نداشت گفت:
خیلی خوب، برید یه چای تازه دم برام بیارین تا براتون تعریف کنم!
مادر بزرگ بعد از خوردن چای سر صحبتش باز شد و گفت:
والله من زیاد یادم نیست، بابا بزرگت خدابیامرزاون وقتا یه مرد رشید بود، ولی من سن وسال زیادی نداشتم، شب عروسی، گفت مش صغرا پاشو بریم ” برم دار”رو چال کنیم و بیاییم!
عروس و داماد؛ قبل از خواب می رفتن توی حیاط یه چاله می کندن، بعد دو نفری یه نهال درخت رو که خیلی هم کوچک بود توی اون چاله می کاشتن، اون درخت لیمو که شما الان ازش بالا می رین، من و بابا بزرگتون شب عروسی مون کاشتیم،حالا برین بگیرین بخوابین فرداصبح خیلی مهمون داریم،پاشین!
الان سالهای زیادیه که مادر بزرگ مرده،اون درخت لیمو هنوزتوی همون حیاط هست، ولی از خواهر شوهر مادربزرگم که اسمش”بلور” بود و عمه ی پدرم بود و ما بهش می گفتیم”عمه بلور”خبری نیست.
امشب یادم اومد خدایی اون زمانها چه رسمهایی داشتیم ما گیله مردان وزنان،چند وقت پیش ها جایی نوشته بودم :
می خوام برم جنگلهای گیلان کمی اکسیژن بگیرم، یکی از رفقابرام نوشت:
آخه برادردیگه از جنگلهای گیلان چیزی نمونده که تو بیای استفاده کنی.
البته این رفیقمون حق داره اینجوری بگه، ولی خدایی فکر می کنم نگاه می کنم بازهم با همه ی پشت گوش انداختن ” مسئولین گیلان”گیلان ما همونطور سبز هست، خوب تا مادر بزرگ من ، مادر بزرگ تو ، بابا بزرگ من و بابابزرگ تواینطور زحمت نکشیده بودن که الان همین چهارتا دار و درخت هم دیگه نمونده بود تا سی شاهی صنار اکسیژن برای من وتو تولید کنه! مونده بود؟
بعدا دوباره نشستم فکر کردم و این”برام دار”چال کردن رواز دیدگاه فلسفی نگاه کردم،دیدم خوب این الکی همینطور کشکی پشکی نبود، چرا شب عروسی باید “برم دار” چال کنن؟فهمیدم این کار با جشن و سرورعروس و داماد بی ربط نبود، دیدم خوب اون درخت یعنی یه نهال، این پیوندهم یعنی یه نهال نورس و اینها به هم ربط دارن،خوب وقتی نهالی رو می کاری،بعدا ازش مراقبت می کنی، بزرگ می شه و بهت میوه می ده، دقیقا مانند یه زندگی که از شب عروسی باید ازش مراقبت کنی تا میوه ی زندگی که اون زمانها هفت هشت ده تا بچه مچه بود برسه.
خدایی توی این روزگار که نمی شه هفت هشت ده تا بچه مچه بزرگ کنی، ولی می شه هفت هشت ده تا درخت بکاری تا همین بچه مچه ها ی امروزی میوه ی همون درختا رو بخورن، نمی شه؟
پس بیایین باهم بریم”برم دار”رو چال کنیم، می یاین؟
پانوشت:
۱- برم دار: رسم بود که عروس و داماد شب عروسی نهالی که معمولا از یک درخت میوه بود غرس می کردند و نامش هم به “برم دار” معروف بود.
پی نوشت:
قدری به مغزش فشار اورد و گفت:
می دونین بچه ها، اون قدیم ندیمها ما رسم ورسوم خوبی داشتیم، مثلا وقتی دو تا جوون با همدیگر ازدواج می کردن، شب عروسی یه درخت برای یادگاری می کاشتن، بهش می گفتن:”برم دار”(۱)
گفتم خوب مادربزرگ؛”برم دار”چی بود؟یادت هست؟گفت آره برادر، اون درخت لیمو رو دیدین که تو خونه ی خواهر شوهرم هست؟ اون ” برم دار” من و پدر بزرگت بود.
دوباره بهش گفتم : مادر بزرگ چطوری” برم دار” می کاشتین؟
خدا بیامرز باز هم به مخش فشار آورد و گفت:
بچه جون تو هم نصفه شبی ما رو گیر آوردی ها !اصول دین می پرسی؟” برم دار برم داره “دیگه بچه!
باز هم خواهش التماس کردم گفتم: مادر بزرگ بگو دیگه!
پیرزن بیچاره که ازدست نوه های خل و چلش راه خلاصی نداشت گفت:
خیلی خوب، برید یه چای تازه دم برام بیارین تا براتون تعریف کنم!
مادر بزرگ بعد از خوردن چای سر صحبتش باز شد و گفت:
والله من زیاد یادم نیست، بابا بزرگت خدابیامرزاون وقتا یه مرد رشید بود، ولی من سن وسال زیادی نداشتم، شب عروسی، گفت مش صغرا پاشو بریم ” برم دار”رو چال کنیم و بیاییم!
عروس و داماد؛ قبل از خواب می رفتن توی حیاط یه چاله می کندن، بعد دو نفری یه نهال درخت رو که خیلی هم کوچک بود توی اون چاله می کاشتن، اون درخت لیمو که شما الان ازش بالا می رین، من و بابا بزرگتون شب عروسی مون کاشتیم،حالا برین بگیرین بخوابین فرداصبح خیلی مهمون داریم،پاشین!
الان سالهای زیادیه که مادر بزرگ مرده،اون درخت لیمو هنوزتوی همون حیاط هست، ولی از خواهر شوهر مادربزرگم که اسمش”بلور” بود و عمه ی پدرم بود و ما بهش می گفتیم”عمه بلور”خبری نیست.
امشب یادم اومد خدایی اون زمانها چه رسمهایی داشتیم ما گیله مردان وزنان،چند وقت پیش ها جایی نوشته بودم :
می خوام برم جنگلهای گیلان کمی اکسیژن بگیرم، یکی از رفقابرام نوشت:
آخه برادردیگه از جنگلهای گیلان چیزی نمونده که تو بیای استفاده کنی.
البته این رفیقمون حق داره اینجوری بگه، ولی خدایی فکر می کنم نگاه می کنم بازهم با همه ی پشت گوش انداختن ” مسئولین گیلان”گیلان ما همونطور سبز هست، خوب تا مادر بزرگ من ، مادر بزرگ تو ، بابا بزرگ من و بابابزرگ تواینطور زحمت نکشیده بودن که الان همین چهارتا دار و درخت هم دیگه نمونده بود تا سی شاهی صنار اکسیژن برای من وتو تولید کنه! مونده بود؟
بعدا دوباره نشستم فکر کردم و این”برام دار”چال کردن رواز دیدگاه فلسفی نگاه کردم،دیدم خوب این الکی همینطور کشکی پشکی نبود، چرا شب عروسی باید “برم دار” چال کنن؟فهمیدم این کار با جشن و سرورعروس و داماد بی ربط نبود، دیدم خوب اون درخت یعنی یه نهال، این پیوندهم یعنی یه نهال نورس و اینها به هم ربط دارن،خوب وقتی نهالی رو می کاری،بعدا ازش مراقبت می کنی، بزرگ می شه و بهت میوه می ده، دقیقا مانند یه زندگی که از شب عروسی باید ازش مراقبت کنی تا میوه ی زندگی که اون زمانها هفت هشت ده تا بچه مچه بود برسه.
خدایی توی این روزگار که نمی شه هفت هشت ده تا بچه مچه بزرگ کنی، ولی می شه هفت هشت ده تا درخت بکاری تا همین بچه مچه ها ی امروزی میوه ی همون درختا رو بخورن، نمی شه؟
پس بیایین باهم بریم”برم دار”رو چال کنیم، می یاین؟
پانوشت:
۱- برم دار: رسم بود که عروس و داماد شب عروسی نهالی که معمولا از یک درخت میوه بود غرس می کردند و نامش هم به “برم دار” معروف بود.
پی نوشت:
این نوشته برای یکی از نشریات گیلان نوشته شده بود، متاسفانه با توقف انتشار آن نشریه اینجا منتشر می شود، کاستی هایش را ببخشید.
درود بر شما
مبارک باشه خوه جدید….
درود بر عارف عزیزم مرسی از لطفت.
درود بر آرش عزیز
گونم نبونه امو هو هف هشته زاک باریم!! برم دار بیخیال ببیم برا؟؟
سلام هادی جون/هر جور دوس دانی هو کاره بکون ولی او هف هش ده ته زاک بازین میوه هم خانه نا!! مو بوتم تو دوس ندانی گوش نکون/تی قوربون
سلام گیله مرد نازنین ، خونه جدیدتون مبارک! / با امید به اینکه در زنده نگه داشتن رسم و رسوم قدیمی ها وفادار و پایبند باشیم . موفق باشید و سلامت
سلام به پری بانو، سپاسگزارم/تلاشمان را می کنیم/نتیجه مهم نیست هر چه می خواهد باشد.
خونه جدید مبارکخخخخخونه خونه
خونه جدید مبارک
درود به خانوم نرگس
.
سپاسگزارم
سلام بلا می سر
مگه نشتوسی وزارت بازرگانی بوته مردوم دِ نگران میوه و … نبون؟!!! تازه اگه ده ته زاک بداری ماهانه یک میلیون و خورده ای تومن فقط یارانه هگینی!! حالا هنده بگو دار بکاریم!
همیشه پاینده ببی گوله برا. مو قول دئنم پونزدهم ئی ماه دوتته درخت میوه بکارم به اسم تو.
سلام گوله هادی
.
امه که “کوللن” ته دوس دانیم!! چی زاک زوک بداری یا نداری!!
سلام و هزاران درود بر شما بابت زنده نگاه داشتن زبان گیلیگی.درسته که برگردان به زبان فارسی رو گذاشته بودین اما اصل لذت بهمون بود که به زبان اصلی بخونیم.الحق رسم و رسومات جالبی تو گیلان بوده و هست البته امروز کمی پایبندی به اونها کم شده
خدا رحمت کنه مادربزرگ شما رو.
تی پست امی دیله صفا بدا
درود به سینا
.
تی قوربون برار
اون بالا گیلکی رو اشتباه نوشتم
dorud
mi paiAm buma
xorom kAr bodi xAlA rika
درود گیله لوی
.
سپاسگزارم
سلام عمو
منزل نو مبارک
خوشم می یاد که …
خوشم می یاد دیگه کلا
خوب هستید؟
بنده بهترم خدا رو شکر
دیروز و امروز اینقدر کار داشتم که خدا می دونه
فعلناش
درود به باران
.
ممنون
عمو گیلانی گیلان ما طبیعت بکر داره نه کسی می کاره نه تزیینش می کنه
همینطور خداییش قشنگه
درود
.
همین قشنگی ش باعث شده هیشکی به فکرش نباشه
روزگارخوش
سلام اداش
با ایجازه شمرئ تؤشکئ بَزم.
درود برار
.
منم شمه ره توشکه بزام
درود
آرش جان تی دست درد نوکونه تی مطلب خیلی زیبا بو
گیلک بمنی
درود فرزین جان لطف داری
dorud
chere ma peivand nodi
bea hito baram dAr bekArim
درود گیله لو
.
چشم
سلام
خیلی خوب بود .
سلام
قابل شما رونداشت.
که زندان مرا باور مباد …
که زندان مرا بارو مباد
جز پوستی که بر استخوانم.
باروئی آری،
اما
گرد بر گرد جهان
نه فرا گرد تنهائی جانم.
آه
آرزو! آرزو!
***
پیازینه پوستوار حصاری
که با خلوت خویش چون به خالی بنشینیم
هفت دربازه فراز آید
بر نیاز و تعلق جان.
فرو بسته باد و
فرو بسته تر،
و با هر در بازه
هفت قفل ِ آهنجوش ِگران!
آه
آرزو!آرزو
احمد شاملو
سپاسگزارم محمد ساکی عزیز ازحضورتان
خدا بیامرزه شیمه پیله ماره
خدا سبز بکنه اینه خاکه و شمره هم نگه دار ببه.
آمین
درود بر شما
سپاسگزارم
Salam arash e aziz
merci ke baaz hastid va minevisid
lezzat bordam az in matn
va kheyli narahat shodam ke dar omram hatta 1 derakht nakashtam
kash 1 roozi
be hamin zoodi
ye derakht
ke pas az marg az man be yaadegar bemoone
yade “mamanbozorget” gerami
درود
لطف دارید
قابل نداشت
منم خیلی درخت نکاشم و لی امسال هادی جان لطف کرده دوتا به یاد من کاشته
یکی کاج
دومی زیتون
از شما و هادی جان ممنونم
دوست عزیز چقدر نهال بکاریم و هرسال شاهد نابودیشان باشیم ؟!
روزگار مادر بزرگ و پدر بزرگ هامون برای درختان هم ارزش قائل بودند ! آخ دستم!
درود بر شما
ما هم باید بکاریم…
با خوبی ها و بدی ها، هرآنچه که بود؛ برگی دیگر از دفتر روزگار ورق خورد، برگ دیگری از درخت زمان بر زمین افتاد، سالی دیگر گذشت روزهایت بهاری و بهارت جاودانه باد
با بهترین ارزوها برای شما بزرگوار
سال نو پیشاپیش مبارک
خجالتم دادید باران گرامی
میخواهم در سال جدید
گل بکارم !
باران درو کنم !
بنفشه بروید !
رنگین کمان بچینم !
نگین کوچک آبی به گردنم بیاویزم !
طوق نیلوفری به چشم بیاید !
اگر خدا بخواهد !
بهار ۹۰ را پیشاپیش تبریک عرض می نمایم
شاد باشید !
بوسه بر نسیم که بوی بهارم آورد.
بوسه بر دهانی که به شوق رهایی شکفت
بوسه بر بهار
بهار
بهار
شادترین روزها از آن هر که شایسته آن است
نوروزگارانتان پر لذت شادی و مهر