ناصرحجازی

روزی که عاشق اش شدم، سال اول راهنمایی بودم.جین پوشیده بود و ساک به دوش ازدرب باشگاه دیهیم(تاج سابق و استقلال شرق بعدی و رسالت امروزی در خیابان نظام آباد) وارد زمین چمن می شد تا تمرین کند.خوش تیپ بود وبعدها فهمیدم مردمی است، نه از جنس آنهایی که از مردمی بودن تنها پزش را می دهند،به معنای واقعی کلمه مرد بود، نه با آتابای ساخت و نه با کسانی که بعد از او در سازمان تربیت بدنی و فدراسیون مسئول بودند، معنای آزاده بودن را تعریف دیگری کرد و به امروزی ها یاد داد که انسانیت یعنی چه؟ هرگز مربی تیم ملی نشد و نخواستند که بشود، که اگر می شد فلان دردانه و بیسار عزیزکرده در تیم او جایی نداشتند، آنگونه که در تیمهای باشگاهی اش نیز همین بود.همیشه ناراحت این مرد بودم که سرانجام چه خواهد شد، حالا با دیدن سیاهه ی عظیم جلوی بیمارستان کسری و شاید فردا در تشییع جنازه ی او قدری آرام بگیرم، این مردم (نه آنهایی که نان به نرخ روز می خورند) قدردان ترین انسانهای روی زمین هستند...... 

پی نوشت:

1- حال خوشی که نداشتم، این نیز مزید بر علت شد تا ..... دلم می خواست در سوگ اش بیشترین واژه ها را نصیب اش کنم؛ اما افسوس......

2- از باران عزیز برای طراحی و ارسال این پوستر سپاسگزارم، این برادرزاده ی هنرمند ما استعداد عجیبی به خواندن دل آدمها دارد، نمی دانم از کجا فهمید که اینقدر او را دوست داشتم، متشکرم باران جان...