بهار سال 84
تازه دو ماهی بود که از ایران خودرو یک دستگاه پژوی 405 خریده بودم، با همان خوش بودم تا سر و کله ی جناب آقای دکتر پیدا شد! خوش بودیم که یک آدم پاپتی قرار است از بین خودمان برای خودمان!! کار کند! بعضی از ماساده باور بودیم و حرفهای کهکشانی می زدیم، آخر او می گفت: مشکل فلان جای ما ایـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــنه؟ من باور نکردم، همانطور که قبلی ها را نیز باور نکرده بودم، همانطور که بعدی ها را نیز باور نخواهم کرد، همانطور که کلا کسی را باور نخواهم کرد.
زمستان86
روزهای اسفند 86 را هیچگاه فراموش نخواهم کرد، یک رنسانس در زندگی ام ایجاد کردم، خواستم در خودم دگرگونی ایجاد کنم، ایجاد کردم؛ اما پژوی 405 تبدیل شد به پراید 86 و با همان خوش بودم، خاصه آنکه این مرکب تازه کم مصرف هم بود، خوش بودیم با همان، اداره می رفتیم و برمی گشتیم، خلاصه زندگی می گذشت، رنسانس داشت جواب می داد و داد؛ اما رنسانس بزرگتری در راه بود، خرداد 88 از راه رسید، رنسانس من و اجتماع توام شد، در این بین نمی دانم چند ده؟ چن صد؟ یا چند هزار؟ نفر مانند من قربانی این رنسانس اجتماعی شدند، اما شدند و شدم. بیکار شدیم بدون اینکه کسی جرم ارتکابی مان را تفهیم اتهام کند.
پاییز 88
بدجور بیکار شده بودم، خدایش بیامرزد، دوستم داوود سامانلو زنگ زد و گفت برو فلان جا لازم ات دارند، رفتیم، قراربود به عنوان مدیر مسئول و سردبیر نشریه ای داخلی با تیراژی سه هزارتایی منتشر کنیم، بماند که رئیس مان فرق خودکار را با دسته ی هونگ(هاون) نمی فهمید؛اما گفتیم کارمان فرهنگی است، با جان و دل انجام می دهیم، چندی رفتیم و آمدیم، فهمیدیم این وسط ما را برای لولوی سرخرمن می خواهند، در ودیوار کارخانه پر بود از عکس های دکتر؛ اما به چشم می دیدم که کمتر از ناسزا بار او نمی کنند، دو سال بود که حقوق بیش از دو هزار نفر را یا نداده بودند، یا اینکه پس از اعتصاب و بستن جاده ی کنار کارخانه کجدار و مریز داده بودند، حالمان از اینهمه بی عدالتی دیگرگون شد، وقتی بعد از مدت دو ماه دیدم که آقای رئیس بزرگ کارخانه(که از نورچشمی های وزارت صنایع هم بود) به جای پرداخت حقوق تهدید بار کارگران می کند عق زدم، بالا آوردم حقوق نگرفته ی دوماهه را، پراید 86 هنوز سرجایش بود، مردم هم کنار خیابان منتظرم بودند، نوکری شان را کردم، به جایش زندگی ام را چرخاندم.....
پاییز89
هنوز داشتم زندگی می کردم، نازنینی ماشین تقریبا صفرش را داد( مقداری مقروض شدم که نحوه ی استردادش را به عهده ی خودم گذاشت) تا مجبور نباشم پراید 86 را تحمل کنم، حالا دوباره من بودم و پراید 88 و امتحانات دانشگاه و گاهی درمسیر مردمی که یا در سرما می لرزیدند و یا درگرما عرق می ریختند، رد می شدم، گوشه ای ایستاده بود، سوارش کردم و شد مهربان دوستی که حالا به داشتن اش افتخار می کنم، خاکی، مهربان، شاعر و از همه مهم تر انسان، روزی از روزهای اسفند 89 گفت برو فلان جا کاری انجام بده، رفتم و از هفتم اسفند مشغول شدم، بماند که حکم مان چیز دیگری است؛ اما اینجا هم نشریه ای راه اندازی کرده ام، از گرفتن مجوز تا نوشتن مقاله ی مدیرمسئول و سردبیر و خلاصه مصاحبه و انتخاب مقاله و طراحی جدول را انجام داده ام، دوستی را که سابق بر این در نشریه ای همکار بودیم برای صفحه بندی آوردم، حالا دوباره این رئیس جدید بعد از دوبارصفحه بندی و تهیه ی سی دی برای چاپ، با مشورت آدمهای هرهری مزاج می خواهد تغییراتی بدهد، دم بر نیاوردم، هنوز دارم مثل گوسفند زندگی ام را می کنم؛ اما از چندی پیش سازهای زندگی دوباره ناکوک نواخته می شود، دوباره دردهای کهنه سر باز کرده است، حالا دیروز برای التیام همان زخمهایی که باید پیش از این مرهم نهاده می شد پراید 88 را نیز فروختیم و شدم مسافر اتوبوس و الخ...
ابتدای تابستان 90
حالا چرا اینها را اینجا نوشتم: خواستم بدانید اگر حال و هوای نوشته ها پس از این عوض شد، اگر تاکسی نوشت و اتوبوس نوشت و مترو نوشت دیدید!! تعجب نکنید، فکر نکنید اتفاق خاصی افتاده است، فکر نکنید در این 6 سال و اندی که از حضور آقای دکتر می گذرد اتفاقی افتاده است! خیر! از سر شکم سیری تنها چیزی را که آسایش جانم را فراهم می کرد فروختم تا دستم را جلوی نامردمانی دراز نکنم که از انسانیت چیزی نمی فهمند، خواستم برایتان بگویم این تنها گوشه ای از رنجی است که من دیده ام، من رنج ادمهایی را که در گوشه گوشه های این شهر و کشور به شکل های گوناگون ... بگذریم....
امروز: مکان داخلی - اتاق رئیس – ساعت 6: 3 دقیقه ی عصر
رفته بودم برای خداحافظی و اعلام پایان کارم، رئیس گفت:
چه خبر؟
با خنده ی کم رنگی گفتم: هیچی حاج آقا دیروز ماشین رو فروختم و از امروز پیاده ام.
تقریبا چهره اش نشان می داد که خوشحال است، گفت:
بسیار کار خوبی کردی، می دونید....
و شروع کرد از این حرفهایی که مطمئنا خودش هم قبول ندارد، در دلم گفتم:
این پیرمرد با هفتاد و هفت سال سن و پاره کردن ماتحت دنیا دارد به من می گوید مثل من با آژانس بروید و بیایید آن وقت یادش رفته که قول و قرار کتبی مان که زیرش را مهر و امضا کرده برای چند هزار تومان در ماه زیر پا گذاشته و حالا دارد پزهای انچنانی می دهد، خندیدم و گفتم:
باشه حاج آقا حتما این کارو می کنم و زدم به خیابان ....
امروز: خارجی – خیابان ولیعصر – نبش فاطمی – ساعت 6:25 دقیقه ی عصر
اتوبوسها همه پر می آمدند، بلانسبت گوسفندها مردم تا روی پله ایستاده بودند و داشتند "آب لمبو" می شدند، دو سه اتوبوس را مشایعت کردم بلکه مورد بهتری بیاید، نیامد، بلانسبت گوسفندها روی راه پله " آب لمبو" شدم تا چهار راه ولیعصر، پیاده که شدم دیگر به گوسفند بودن عادت کرده بودم، اما یادم رفت که باید به غرب می رفتم، کمی در ایستگاه" بی آر تی" منتهی به شرق که ایستادم حالم جا امد و برگشتم و کلی راه را پیاده گز کردم تا به ایستگاه مورد نظرم برسم، حالا داخل اتوبوس بودم، باقی بماند در سینه ی من تا روزگار دیگر...
معلوم نیست تا کی باید این طوری رفت و امد کنم، حالا به نظر شما درد ما فقط ایــــــــــــــــــــــــــــنه؟
چون نیک بر احوال جهان یک نظر افکندم ودیدم که فلان آدم بد کز پی کشتار و ترور، پیش ز هر ادم بد بود و به یک چشم به هم بر زدنی عالمی تخریب نمود و ز سر نوکری بر کشور خونخوار و ابر قدرت و مکار، بسی خدمت و خوش رقصی نمود و دم اخر چو که از سکه بیفتاد و دگر سوخته شد مهره ی شطرنج ، بشد دشمن ان کشور بد کینه و در کوه کمر دربدر و خانه به خانه تو بگو لانه به لانه شده آواره و از مال و منال و همه ی ثروت بیش پدری خیر ندید و سرِ آخر خبر آمد که بیا نیک ببین این بوَدش عاقبت آدم دیوانه که در دار جهان چیز نفهمیده کند نوکری و سر رسدش تاریخ مصرف که بباید سوی یک گور روانه بشود..
حال چه بود قصه و تلخی زکجا بود و چرا محصول آن باغ مصفا، به تلخی زد و آن مردک ناباب، که انبان پر از آن صیفی و از این گنه کرده غزلخوان بُد و در راه بسی خنده و گاهی ز سر لودگی هم رقص نمود، چون به دهن برد که گازی بزند، کام چو زهری شد و انگار که عقرب بزده نیش! به خود رفته فرو و دمی از حال برفت، قصه بگویم تو بدان، ای گل من؛ چون که هوا تار بُد و چشم خیار و کدو نشناخت، چنین مردک ناباب و دغل جای خیار قلمی، چند کدو کرده به انبان و به یک چشم به هم بر زدن از باغ بجست، غافل از این صید خطا، عاقبت هرکه، که نشناخته ره رفته همین است و بباید بکنی نیک نظر، راه ببین و ز سر عقل بشو رهرو و بر مال و منال دگری چشم ببند، باز سپارم به خدایت که ره عقل بگیری زپی و زندگی ات شاد ودلت خرم و هم خانه ات آباد بگردد. 
داشتیم زیر بار حملات وحشیانه ی صدام خرد و خاکشیر می شدیم، همه ی کشورا از عرب و غیر عرب(به جز سوریه که اینجا حالی می کرد و حولی می گرفت)با اون لعنتی بودن، با چشم خودم دیدم همکلاسیام می رفتن و با تابوت بر می گشتن، داشتم می ترکیدم! نوبت ما شد، رفتیم و به لطف خدا با جسمی سالم؛ اما رو حی پریشون برگشتیم، جنگ که تموم شد خیلی ها (عرب و غیر عرب) خودشونو چسبوندن به ما، وای خدا داشتم دق مرگ می شدم، از تلویزیون که دیدم صدام رفت بالای دار، یه نفس راحت کشیدم و به یاد رفقای از دست رفته م اشک تو چشمام جمع شد.....
