نیمه ی دی ماه / بحرطویل

"گیله مرد" به دوستانش پیشنهاد می دهد این نوشته را بیش از یک بار بخوانند
شد نیمه ی دی ماه و هوا سرد شد و بارش باران و کمی سوز و چو یارانه بدادند، همه بشکن و شادی بنمودند و سوی بانک روانه بشدند و بگرفتند از این سهمیه هایی که بدادند، برفتند، کمی نان بخریدند و به همراه عیال و دو سه تا کودک و هم طفل و بزرگ و ننه ی پیر بخوردند و همی شاد شدند و ز خدا از ره لطف و کَرَمَش شکر نمودند که داده است چنین "مشتی حسن خان" که به ما داد همی سوبسید و یارانه که عمری است نشستیم به راهش که بیاید و زِ آن کیسه ی پول پدرش اندکی بر گوش وسرودستِ همه مردم مسکین بکشد دست و نوازش بنماید ز رَه لطف و دهد پولی و تا گشنه نمانند همه مردم نادار........

الغرض؛

این آقا را ببنید، چنان دستگاه خودپرداز را مهار کرده و از فرارش جلوگیری کرده

که گویی این دستگاه نگون بخت در حال فرار است و سهمیه ی یارانه ی او را با

خود خواهد برد.چنین وضعی در نقاط مختلف کشور(حتی همین تهران خودمان)

دیده شده و مختص قومیت خاصی نیست.گیله مرد آدم پر مدعایی را سراغ دارد که

 به محض واریز  یارانه از حساب مخصوص به حساب دیگری کارت به کارت

کرده تا خدای نکرده دولت خدمتگزار پشیمان نشده و پولش را پس نگیرد.

ما که بخیلیم و نبینیم که این" مشتی حسن خان" گرامی که چنین از بغل جیب پدر بر همه ی مردم مسکین بکشد دست نوازش، بدهد بر همه ی پیر و جوان، کودک و برنا دو سه تا سهمیه ی مختلف و شاد نماید، همه تیمار نماید، کسی از بهر برنج و شکر و هیزم و هم نان و حبوبات والخ هر چه به بازار نبوده است، دگر مشکلی و رنج و مرارت نکشد، بس که خدا داده به این "مشتی حسن خان" مخ پربار! که در رشته ی بسیار، به او داده خدا معرفت ودرک وشعور و تو بگو هرچه که بوده است به بازار....

القصه؛

چواین دیده ندیده است بسی نیک حقایق و تو گویی ز ازل کور به دنیا شده و هیچ خوشی را نتواند که ببیند، به یکی گوشه ی دنج بیتوته کرده است و دمادم ز ره بخل و حسد هی بنویسد که فلانی نتواند برساند همه ی کار، که بر دوش گرفته است وکشد همچو خران بار و دمی دم نزند چون که دگر گیر بکرده است در این وادی پر مشغله و زار...

ای دوست؛

ببین ما که حسودیم و کرامات چنین شیخ وشیوخ و همه ی مرحمتش را نتوانیم ببینیم و بسی به به و چه چه بزنیم باز دگر باره شویم شاد! بیا بهر خدا بین و به ما باز بگو این چه مرامی است که در دام بلایش همگی رفته و چون مرغک پر بسته گرفتار و اسیریم و ندانیم که آخر به چه کاریم و چه سان بر همه ی مشکل بسیار فراغت کنیم و راه به سویی ببریم تا زهمه رنج و مرارت نکنیم یاد...
بار دگر؛

باز سپارم به خدایت، که کند لطفی و از زندگی ات خیر ببینی و دگر هیچ نبینی تو بدی، شاد شوی، خرم و آزاد شوی و به جهان هر چه که از اغذیه و اشربه ای هست بنوشی .......