یک دل و دو دلبر

گل کارهای رمضان امسال هم آبکی است
حیف از اسم حسن فتحی که خرج این سریال شد

راستش گاهی به خودم می گویم دیوانه ای! بعد که کمی حالم بهتر می شود می بینم؛ نه من دیوانه نیستم. دیوانه انهایی هستند که فکر می کنند دیگران دیوانه اند. خلاصه در این اوضاعی که جنون بر من مستولی می شود یاد چیزهایی می افتم که در حال غیر جنون چندان هم بی ربط و غیر موجه جلوه نمی کند.

القصه؛

داشتم یکی از "دو ریال و نیم های" تلویزیون را نگاه می کردم (البته زورکی)! خانم بازیگر رفت کنار زاینده رود زیبا نشست و های های گریه می کرد، نه اینکه اشک به زور اسپری خانم بازیگر توجهم را جلب کند، نه! نگاهم به زاینده رود، که الهی زایش اش همچنان مستدام بماند تا مردمان دیار نصف جهان از همجواری اش لذت ببرند افتاد که داشت غران و خروشان این قطرات الهی را نثار بینندگان می کرد.

یادم افتاد نوروز سال گذشته که در اصفهان مهمان مهندس امینی بودم، روزی از روزها به اتفاق سینا و سحر و مهندس عزیز رفتیم پارک ناژوان تا دقایقی را در زیبا ترین پارک طبیعی اصفهان تمدد اعصاب کنیم.

چشمتان روز بد نبیند، وقتی رسیدیم کنار رودخانه، دیدم چند بچه ی قد و نیم قد داخل بستر رودخانه (رودخانه ای که آب نداشت)در حال بازی فوتبال هستند. دلم گرفت و آرزو کردم هر چه زودتر این رود زیبا پر از آب باشد، هر چند پر آب شدن زاینده رود از دعای گیله مرد نبود و در ضمن چند ماهی هست که زاینده رود به زنده رود تبدیل شده؛ اما این روزها که کلا اوضاع آبکی است(سریال های آبکی، سیل پاکستان و زاینده رود)با خودم فکر کردم جوری این نوشته و مطالب بعدی را به هم ارتباط دهم.

دریاچه خشک شده هامون

در گوشه ی دیگری از این بوم پهناور، هموطنان عزیزمان در سیستان وبلوچستان سالهاست با بی آبی و خشکسالی و خلاصه به نوعی قحطی دست وپنجه نرم می کنند و با خشک شده دریاچه ی هامون مردم بیشماری از همجواران این دریاچه، مجبور به مهاجرت و تحمل سختی های فراوان شده اند که بزرگترین دلیلش تا جایی که حافظه یاری می کند بستن سد های فراوان سر راه رودخانه هایی بود که در کشورنامهربان همسایه ی جنوب شرقی مان ساخته شده و دریاچه ی هامون تبدیل به زمینی خشک و بی آب و علف شده است.

حالا این روزها؛

سیل اخیر پاکستان

همسایه ی نامهربان جنوب شرقی با مشکلات سیل که احتمالا از ازدیاد آب پشت سدهای بسته شده سر راه بود، دست و پنجه نرم می کند و تلویزیون ملی ایران چپ وراست از سیل زدگی و بی خانمانی و خلاصه کمک های انسان دوستانه صحبت می کند.

حقیقتا گیله مرد با کمک های بشر دوستانه به بدترین ملل دنیا هم مشکلی ندارد، که می اندیشد هر انسانی در هر جای دنیا با هر نژاد ، پوست ، قومیت و مذهب، موجودی است که می باید در وقت سختی به یاری شان شتافت که بزرگان گفته اند:

مردی نبود فتاده را پای زدن/گر دست فتاده ای بگیری مردی!

حال می خواهم بدانم؛

با این همسایه ی نامهربان جنوب شرقی مان که باعث خشک شدن و انقراض گونه های نادر اکو سیستم هامون شده اند، آیا باید با همان اندیشه ی انسان دوستانه ی فوق الذکر برخورد کرد؟

آیا تا به حال این نامهربانان دمی به صیادان بومی همسایه ی هامون که از خشک شدن دریاچه لطمه های فراوان دیده اند، فکر کرده اند که حالا ما باید به یاری شان بشتابیم؟

مطمئنا نه ان مردمی که دچار سیل هستند در برنامه ریزی دولتمردان پاکستانی نقش داشته اند و نه اگر قرار بر تصمیم گیری باشد، آن ماهیگیر بومی هامون نقشی در کمک و یا عدم کمک به سیل زدگان را دارد؛ اما بر دولتمردان ایرانی واجب است، حد اقل در همین زمان که کمک های نقدی و غیر نقدی را به پاکستان سرازیر می کنند یادآوری کوچکی به مسئولین اسلام آباد بکنند.

پی نوشت:
می دانم الان فکر می کنید این نوشتار چه ربطی به دیوانگی داشت، اگر ربطش را پیدا نکردید در دیوانگی گیله مرد شک نکنید.باور کنید گاه برای نوشتن بعضی حرفها باید کمی دیوانه بود، می دانید در عالم دیوانگی ............ببخشید!!